Koleje Małe i Duże 1/2015(32)

N o w o ś ć !

Po dokonaniu podziału pojazdów trakcyjnych w maju 2008 r. wszystkie lokomotywy SU46 pozostawiono w spółce PKP Cargo S.A. W ten sposób PKP Przewozy Regionalne sp. z o.o., a w szczególności PKP InterCity S.A. zostały pozbawione sporej liczby pojazdów doskonale dopasowanych do potrzeb obsługi ruchu pasażerskiego na liniach niezelektryfikowanych. Aktualnie (marzec 2015 r.) na stanie PKP Cargo S.A. jest jeszcze 14 czynnych lokomotyw eksploatowanych niezbyt intensywnie w 3 zakładach: Dolnośląskim w Węglińcu, Wschodnim w Lublinie i Północnym w Olsztynie, z których jedynie Wschodni Zakład Spółki świadczy jeszcze usługę trakcyjną na rzecz PKP Intercity S.A. prowadzenia pociągów pasażerskich na odcinku Lublin – Rzeszów Gł. oraz Zamość – Rzeszów Gł. Niestety biorąc pod uwagę strategię taborową PKP InterCity S.A. (wynajem czeskich lokomotyw serii 754 „Nurek” przed zakupem lokomotyw 111Db „Gama”), rok 2015 może okazać się ostatnim, w którym lokomotywy serii SU46 spotkamy na czele pociągów pasażerskich.

W publikacji „Rocznik Kolejowy 1933/1934” nie ma nic o Chabówce. Jest stacja trakcyjna w Suchej, podległa pod Kraków. Zakopane wtedy nie istniało, mam więc wątpliwości, czy przed wojną Chabówka nie była oddziałem zamiejscowym stacji trakcyjnej Sucha i czy w ogóle (jak to podawałem za sądeckimi kronikami) mogła podlegać pod Nowy Sącz. Poza tym, hala wachlarzowa na 3 stanowiska mogła być szopą dla Odcinka Drogowego w Chabówce – bo nawet w kolejarskich wspomnieniach z okresu okupacji w Chabówce wspomina się jedynie konspirację w Odcinku Drogowym… Parowozy obrządzane w stacji trakcyjnej Stróże, sądeckie w Nowym Sączu, potrzebowały jedynie wody z żurawia na międzytorzu. Zakopane miało stację trakcyjną, Nowy Targ miał stację trakcyjną obsługującą kierunek na Suchą Horę, zatem tak naprawdę parowozownia w Chabówce była zbędna. Dopiero jak Niemcy postawili halę, po jej renowacji i wyposażeniu po zakończeniu wojny zrobiono tam Parowozownię III klasy, w której najdłużej eksploatowano parowozy. Leszek Zakrzewski

Najbardziej psującymi wizerunek EU07 w modelu Piko są jego reflektory wypełnione do niczego nie podobnymi białymi krążkami wokół miniaturowego świecącego otworu. Okazuje się, że nawet ich zamiana na krążki srebrne, jak to uczyniło Piko w modelu EU07-348 pomaga niewiele. W krótkim opracowaniu kol. Marcin Kapica prezentuje, jak w najmniej inwazyjny sposób poprawić te mankamenty modelu, by przybliżyć jego wygląd do oryginału lokomotywy EU07-193. Oprócz „stworzenia” realnie wyglądających „lustrzanek”, proponuje też pomalowanie i wyposażenie kabiny w grzałki ogrzewania szyb i prędkościomierz tym bardziej, że kabina jest podświetlana i przez to są elementy te są bardziej widoczne. Dopełnieniem całości jest założenie na belce zderzakowej podmalowanych węży oraz imitacji sprzęgu śrubowego. Efekt finalny w porównaniu do oryginału, jak i surowego modelu Piko oceńcie sami.

Makieta „Wróblewice” jest rozwiązaniem pośrednim między „modelarskimi” modułami a domowymi „tortami”. Jej układ torowy zbudowany na rozkładanych płytach umożliwia ruch na realistycznej stacji i sprytnie poprowadzonej dwutorowej linii w układzie zamkniętym oraz po dodatkowej pętli „lokalnej” w sposób całkowicie bezkolizyjny, nie wymagający manewrów, przez co jest atrakcyjny tak w domu, jak i dla szerokiej publiczności targów i wystaw. Dodatkowym atutem makiety jest możliwość wpięcia jej w system makiet modułowych. Prezentujemy zbiór doświadczeń wyniesionych z budowy, rozbudowy i wieloletniej eksploatacji makiety w domu i na imprezach modelarskich, który może zainspirować i pomóc w podejmowanych decyzjach odnośnie budowy modelarskiej infrastruktury. Dopełnieniem prezentacji są niezwykłe zmysłowe ujęcia stworzonych kolejowych zakamarków, przywołujące autentycznego ducha kolei dawnych epok, nadających makiecie niepowtarzalny charakter - charakter makiety z duszą.